Zaalarmował ich hałas. Wybiegli z pokoju i zobaczyli tatę. Zwisał na sznurze nad schodami.

Robbie ma pięć lat, kiedy jego ojciec po samobójczej próbie trafia do szpitala psychiatrycznego. Matka wcześniej zajęta wyłącznie kolejnymi kochankami, teraz znika na dobre. Starszy brat Robbiego zostaje umieszczony w domu dziecka Haut de la Garenne, a Robbie i jego trzyletni braciszek - w Sacré-Coeur, sierocińcu prowadzonym przez siostry zakonne.

Ogromny ponury gmach przeraża chłopców od pierwszej chwili. Ale gorsze jest to, co dzieje się za jego murami. Bicie, chłostanie pejczem, ciemny kurnik, w którym za karę zamyka się dzieci jak w karcerze. Okrucieństwo zakonnic jest niewyobrażalne. Uderzony w głowę brat Robbiego doznaje nieodwracalnego urazu mózgu.

Kiedy Robbie zostaje przeniesiony do Haut de la Garenne, myśli, że to koniec horroru.Tu są książki, telewizor, ogród. i pokoje kar, gdzie wychowawcy znęcają się nad chłopcami. I jeszcze bardziej koszmarne miejsca...

Robbie spędził w sierocińcach dziesięć lat. I przez dziesięć lat nikt nie przyszedł bezbronnym dzieciom z pomocą.Prawda o tym, co działo się za murami domów dziecka na wyspie Jersey, wyszła na jaw, dopiero kiedy Robbie był już dorosły. Skandal poruszył opinię publiczną, ale nie zwrócił dzieciństwa tym, którzy stracili je bezpowrotnie. Ludziom takim jak Robbie Garner.
Jego wstrząsające wspomnienia spisała Toni Maguire - ofiara molestowania w dzieciństwie i autorka bestsellerowych autobiografi i Tylko nie mów mamie i Kiedy tata powraca.
Po sukcesie swoich książek dostawała tysiące listów od ludzi krzywdzonych w dzieciństwie. Postanowiła wykorzystać swoje tragiczne doświadczenia i wyjątkowy talent literacki, spisując traumatyczne wspomnienia innych w bestsellerowych biografiach.

Paniczny strach - to najwcześniejsze wspomnienie Katie. Czuła go za każdym razem, gdy ojciec brutalnie chwytał ją za ramię. Gdy słyszała krzyk matki, którą katował, zadając wymyślne tortury. Jak wtedy, kiedy zamknął dwuletnią Katie na cały weekend w pokoju bez jedzenia i picia. Albo tej nocy, gdy sprowadził do domu kobietę, i wyrzucił Katie i jej matkę na śnieg w samych tylko nocnych koszulach...
Żeby mieć możliwość wejść w dorosłe życie, Katie musiała odciąć się od dzieciństwa. Zapomnieć je. Wyprzeć z pamięci. Urodziła synka. Chciała żyć normalnie. Lecz wtedy ojciec powrócił. Co noc nawiedzał ją w sennych koszmarach. Co noc budziła się zlana potem, myśląc, że znów jest dzieckiem. W niektórych snach ukrywała się w szafie, wstrzymywała oddech i nasłuchiwała powolnych, ciężkich kroków zbliżających się w jej stronę. I słyszała skrzypienie otwierających się drzwi...
Ale to nie sny miały okazać się najgorsze. Terapia, jakiej poddała się dwudziestoczteroletnia Katie, otworzyła szeroko drzwi do jej pamięci. Wizje wzbogacały się o coraz bardziej drastyczne szczegóły, wspomnienia stawały się coraz bardziej potworne. W każdym z nich pojawiała się zła, wykrzywiona twarz ojca. Jego szept: Jeśli coś piśniesz, zabiję cię. Jego obleśny rechot i słowa rzucane do kumpla: "Możesz ją mieć za dychę..."